ELINE TRENSON KLAAGT DE WANTOESTANDEN IN RUSTHUIZEN AAN
Dat er aan onze bejaardenzorg heel wat schort, is geweten. Maar wordt daar structureel iets aan gedaan? Eigenlijk niet. Een pijnlijke analyse van wat daar catastrofaal verkeerd loopt, maakt klinisch psycholoog Eline Trenson in haar nieuwe boek ‘Cyriel’. ‘De bejaardenzorg wordt steeds meer een commerciële bedrijfstak waarbij enkel winstcijfers tellen’, stelt zij. ‘Dat gaat ten koste van
de geestelijke en fysieke integriteit van onze bejaarden. Dat daar ten gronde niets aan wordt gedaan, is even onbegrijpelijk als wraakroepend, want tenslotte staat dit ons allemaal te wachten.’
Beschaving lees je af aan de manier waarop een samenleving met zijn zwaksten omgaat, werd ooit gesteld. Toegepast op de manier waarop onze samenleving omgaat met bejaarden, een
van die zwakke bevolkingsgroepen, kunnen we niet anders dan grote vraagtekens plaatsen bij de graad van beschaving van onze maatschappij. De samenleving wordt kennelijk steeds meer gestuurd, gecontroleerd en bepaald door puur commerciële principes en belangen. Wat op korte termijn liefst zo veel mogelijk geld opbrengt, telt, al de rest is van secundaire orde en wordt maar al te dikwijls verwaarloosd. Dat geldt met name voor alle mogelijke vormen van zorg, maar ook voor onderwijs, justitie en cultuur. Bijna vier jaar geleden bracht het VRT-programma ‘Pano’ een reportage over de toestand in enkele van onze rusthuizen. Daarin waren schrijnende, zelfs mensonterende beelden te zien van bejaarden die aan hun lot werden overgelaten, ‘Men maakt van bejaarden zorg-objecten, van het personeel zorg-robotten’
