Uitgeverij MANTEAU
“Als de 92-jarige Cyriel Van Daele beseft dat zijn verblijf in zorgcentrum Fortuna meer weg heeft van een hel dan van de hemel die hij zich had voorgesteld, slaat hij aan het schrijven in een poging zijn waardigheid te behouden. Het vroege verlies van zijn moeder, de ambivalente relatie met zijn vader, zijn bewogen liefdesleven, zijn gemiste vaderschap, de gruwel van de oorlog en de vele verlieservaringen maken deel uit van zijn familieportret.”
Ik heb dit boek geschreven vanuit een gevoel van verontwaardiging en ontroering na het bekijken van de PANO-reportage op Canvas over de wantoestanden in commerciële woonzorgcentra. Als we zelf huiveren bij het idee te eindigen in dergelijke ‘zorg’ fabrieken, waarom is het dan wel afdoend voor een ander?
Misschien was de krachtigste drijfveer in het schrijven van dit boek het besef dat ik eigenlijk niet zo verbaasd was. Dat ik altijd wel heb geweten dat de oudjes in onze maatschappij een twijfelachtig statuut bekleedden. Als kind wandelde ik dagelijks op weg naar school langs een rusthuis en toen al, als achtjarig meisje, begreep ik dat er iets niet klopte: de oudjes die wat mistroostig voor zich uit staarden om acht uur kwart zaten daar nog steeds – even mistroostig voor zich uit te staren – om vier uur kwart.
Ik wilde een verhaal schrijven over een man van vlees en bloed. Over een persoon met een geschiedenis. Een woelig leven. Een man met een naam: Cyriel Van Daele. Een mens, dan wel stokoud, maar met een levensverhaal waard om te vertellen. Het boek kaart een aantal pijnpunten aan, maar anderzijds is Cyriel een man die het nodige weet te relativeren met een dosis humor.
Als het kan, zal ik zeker een boekvoorstelling organiseren en dan zijn jullie van harte welkom. Ik hou jullie op de hoogte.
Eline
