Dat het boek een aanklacht is tegen het huidige zorgsysteem wordt niet onder stoelen of banken geschoven. Op weinig subtiele manier wordt weergegeven dat het personeel geen tijd heeft om op een menselijke manier met de bewoners om te gaan. De bejaarden worden gereduceerd tot taken die zo snel mogelijk afgewerkt moeten worden. Deze hoofdstukken zijn zo bitter dat ze breken met de eerder milde, nostalgische toon van Cyriels levensverhaal.
Het is vooral in het verleden dat het hoofdpersonage echt tot leven komt en diepte krijgt. De impact van de verstoorde vader-zoonrelatie is enorm, ook al heeft Cyriel geleerd om begrip op te brengen voor de keuzes van zijn vader. Cyriel is evenmin mild voor zijn eigen rol als vader, en het stemt tot nadenken hoe we kunnen ontsnappen aan de vicieuze cirkel van onze familiegewoontes.
Trenson schrijft op een intelligente manier en durft vragen stellen en standpunt in te nemen. Lezers die houden van uitgebreide familieverhalen zullen wel smullen van Cyriels levensverhaal.
